1956

„ვინც მართებულ თუ უმართებულო მხილებას უარყოფს, ის საკუთარ ცხონებას უარყოფს“. ვისაც თვალი აეხილება თავისი ცოდვების დასანახად, დაინახავს არამარტო ცალკეულ ცოდვებს, არამედ თავისი სულის სრულ გარყვნილებას, რაც ყოველგვარი ცოდვის მუდმივი წყაროა, უფრო მეტიც - კეთილი საქმეებიც კი ცოდვის შხამითაა მოწამლული. როცა ადამიანი კარგად დაინახავს ამას, და ამასთანავე ათასგვარი შემთხვევა დაარწმუებს, რომ თავად არ ძალუძს თავისი სულიერი კეთრის განკურნება, მაშინ „ბუნებრივად“ (და არა ხელოვნურად) დამდაბლდება. ასევე „ბუნებრივად“ შეწყვეტს სხვათა განკითხვას და შეურაცხყოფაც არ ეწყინება. ის სხვებშიც ისეთსავე დაცემულობას ხედავს, როგორსაც საკუთარ თავში და უკვე ებრალება ისინი, როგორც მასსავით უბედურები. მაშინ შეწყვეტს ერთის განდიდებას და მეორის დამცირებას, სავსებით შეწყვეტს განკითხვას, რადგან, ერთი მხრივ, ყველა დაცემულია და, მეორეს მხრივ, „ცრუა ადამიანური საზომი“, რამდენადაც არ უნდა შევეცადოთ, რომ ობიექტურნი ვიყოთ. მაშინ როგორღა გაიმართლებს ადამიანი თავს თავისი ცოდვების გამო? როგორღა განაწყენდება, თუკი ვინმე ამხელს იმაში, რაშიც თითქოს არაა დამნაშავე, როცა სინამდვილეში თითოეულ ჩვენგანს გააჩნია უამრავი უსაზიზღრესი ცოდვა, რომელთა შესახებაც, ღვთის წყალობით, არავინ არაფერი იცის, რადგან უფალი ფარავს ჩვენს ცოდვებს.

მოჩვენებითი სათნოებებით კი არ უნდა დავიმშვიდოთ თავი, არამედ ჩვენდამი, ცოდვილთადმი, ღვთის მიუწვდომელი სიყვარულით. ქრისტეს ჯვრით... იმით, რომ „ხატება ვარ გამოუთქმელისა დიდებისა შენისა, თუმცა კი ვატარებ ცოდვილ იარებს“.იესო ქრისტე იმიტომ მოევლინა წუთისოფელს, რომ „დაცემული ხატება“ აღედგინა. ყველა ქმნილებისგან სამარადისო მადლობა მას მამით მისით და სულიწმიდითურთ!

მის წინაშე ყველა ჩვენი სათნოება განქარდება და მეზვერესთან ერთად „ღვთის ხატების“ სიღრიდან აღმოვთქვამთ: „უფალო, შემიწყალე მე, ცოდვილი“. მაშინ ისე გამართლებულნი განვალთ ამ წუთისოფლიდან, როგორც მეზვერე გამოვიდა ტაძრიდან და შევალთ „ეზოსა შინა ცხოვართაისა, საცა ვპოვებთ ცხოვრებასა საუკუნოსა“.