თუ სიტყვით ან საქმით მსუბუქად შესცოდავ, რაიმე კონკრეტული შემთხვევის გამო აღელდები, განიკითხავ ან სხვათა განკითხვას მოისმენ, იკამათებ ან მოუთმენლობას, ამაო ფაციფუცს, დაეჭვებას, დაუდევრობას გამოამჟღავნებ, არ ღირს უკიდურესი დამწუხრება, შეცბუნება ან სასოწარკვეთა საკუთარი ქმედების გამო. მით უფრო არ შეიძლება ფიქრი, რომ ვერასოდეს შეძლებ ამ სისუსტეებისგან განთავისუფლებას, რომ შენში უფლისადმი მსახურების სურვილი სუსტია, ანდა ისე არ მიდიხარ ღვთის გზაზე, როგორც საჭიროა. ასეთ შემთხვევაში სულს ნუ დაიმძიმებ ათასგვარი შიშით, სულმოკლეობითა და ნაღველით.
რა გამოდის აქედან? - ის, რომ როგორც მოღალატეს, უფლის წინაშე კადნიერებით წარდგომა გერცხვინება. ტყუილუბრალოდ ჰკარგავ დროს იმის განხილვაში, თუ რამდენი ხანი დაჰყავი შეცდომილებაში, დაემორჩილე და ისურვე ის თუ არა, განაგდე ესა თუ ის გულისსიტყვა თუ არა და სხვა. რაც მეტად დაიტანჯავ თავს, მით უფრო გაიზრდება უგუნებობა, სულიერი სიმძიმე და აღსარების არჩაბარების სურვილი. მაგრამ თუ წახვალ და შფოთითა და შიშით იტყვი აღსარებას, მაინც ვერ დამშვიდდები. მოგეჩვენება, რომ ყველაფერი არ გითქვამს. ამ მწარე განცდით აფორიაქებული და უნაყოფო იცხოვრებ, ტყუილად დაკარგავ დროს. ეს ყველაფერი იმიტომ ხდება, რომ ჩვენი ბუნებრივი უძლურება გვავიწყდება; გვავიწყდება, თუ როგორ უნდა ურთიერთობდეს სული ღმერთთან. ანუ, როდესაც სული რაიმე საპატიებელი, არასასიკვდილო ცოდვით ეცემა, მან მდაბლად, სასოებითა და სინანულით უნდა მიმართოს ღმერთს და თავი არ დაიტანჯოს ზედმეტი ნაღველით, სიმძიმილითა და წუხილით.
ეს საპატიებელ შეცოდებებს ეხება, რადგან მხოლოდ ასე შეიძლება შესცოდოს ადამიანმა, ვინც ჩვენს მიერ აღწერილ მკაცრ ცხოვრებას ეწევა. ჩვენი საუბარი იმათთვისაა, ვინც სულიერად ცხოვრობს, ღვაწლით ცდილობს წარემატოს და ყოველნაირად გაურბის სასიკვდილო ცოდვებს.მათთვის, ვინც მკაცრად არ ცხოვრობს და არ ანაღვლებს, რომ სასიკვდილო ცოდვით უფალს შეურაცხყოფს, სხვაგვარი სიტყვაა საჭირო. ჩვენი რჩევა მათ არ გამოადგებათ. ჩვენი წამალი ვერ განკურნავს. მათ ღრმა მწუხარება და მწარე ცრემლთაღვრა მართებთ, მკაცრად უნდა გამოიძიონ საკუთარი ცოდვები, შეეცადონ უდებების გამო უარი არ თქვან იმ საშუალებებზე, რომლებიც აუცილებელია მათი განკურნებისა და ცხონებისათვის.
სინანული მუდამ ღვთის მტკიცე სასოებით უნდა იყოს გამსჭვალული,როგორც ყოველდღიური მსუბუქი შეცოდებების, მით უფრო, ჩვეულებრივზე უფრო მძიმედ შეცოდებისას, რასაც ხანდახან ღვთის დაშვებით, მისი ერთგული მონაც სჩადის. სინანულით შემუსვრილება, რომელიც ქენჯნის და ტანჯავს გულს, ვერასოდეს განაახლებს და აღადგენს სულში კეთილსაიმედო განწყობილებას, თუ ღვთის გულმოწყალებისა და სახიერების მტკიცე სასოებასთან არ იქნება შერწყმული. ასეთი სასოება განუწყვეტლივ უნდა აღავსებდეს ქრისტიანული სრულყოფილების მოშურნეთა გულებს. სასოება აცოცხლებს და ააქტიურებს სამშვინველისა და სულის ძალებს. მაგრამ სულიერი ცხოვრების გზაზე შედგომისას ბევრი არ ზრუნავს ამაზე. შესუსტებული გულით შეჩერდება ხოლმე, წინ არ მიიწევს და ამიტომ უხმარი ხდება იმ მადლმოსილი ნიჭების მისაღებად, რომლებითაც მიმოფინა უფალმა ეს გზა და, რომელთა ღირსნიც, როგორც წესი, მხოლოდ მოშურნენი ხდებიან, ვინც მუდმივად და მთელი ძალისხმევით მიიწევს წინ.
მან, ვინც გულის მღელვარებას, რაიმე გაურკვევლობას ანდა სინდისის გაორებას განიცდის, სულიერ მოძღვარს ან სულიერ ცხოვრებაში გამოცდილ ადამიანს უნდა მიმართოს. ამავე დროს, სასოებით უნდა ილოცოს, რათა უფალმა მათი პირით ჭეშმარიტება ამცნოს, ეჭვი და შფოთი განუქარწყლოს და მათი რჩევის შედეგად სრულიად დაამშვიდოს.