მოხერხებულად რომ შეძლო შენი ნების მხოლოდ ღვთის სათნოსაყოფად და სადიდებლად წარმართვა, ხშირად გაიხსენე, რომ უფალმა უამრავჯერ მოგაგო პატივი და შენდამი სიყვარული გამოავლინა. არაფრისგან თავის ხატად და მსგავსად შეგქმნა და ყველა სხვა ქმნილება შენს სამსახურებლად განაჩინა. სატანის მონობისგან გამოსახსნელად ანგელოზი კი არა, საკუთარი მხოლოდშობილი ძე მოავლინა, რათა მას ოქრო-ვერცხლის განხრწნად ფასად კი არა, თავისი ძვირაფსი სისხლითა და ყველაზე მტანჯველი სიკვდილით გამოესყიდე. მას შემდეგ უფალი ყოველ წამს გიფარავს მტრებისგან, თავისი ღმრთაებრივი მადლით იბრძვის შენთვის, საყვარელი ძის სისხლისა და ხორცის წმიდა საიდუმლოთი გასაზრდოებს და გიცავს.
ყოველივე ეს შენდამი ღვთის უდიდესი პატივისა და სიყვარულის ნიშანია. იმდენად დიდი პატივია, რომ ვერც კი ჩავწვდებით, რამხელა მოწყალებას იჩენს ჩვენდამი - არარა და გარყვნილი ადამიანებისადმი - ჩვენი უდიდსი მეუფე. ამის მიხედვით განსაჯე, თუ რაოდენი პატივი და მოწიწება უნდა მივაგოთ მის უსაზღვრო დიდებულებას, ვინც ჩვენთვის ამდენი საოცრება მოიმოქმედა. ჩვენ ხომ აუცილებლად მივაგებთ პატივს, დიდებას, მადლობას და თაყვანს მიწიერ ხელმწიფეთ, რომლებიც გვწყალობენ, მაშ, როგორ მადლობას უნდა ვწირავდეთ ყოველთა მეუფეს, რომელმაც ასე შეგვიყვარა და ქველისმოქმედ გვყო.
მუდამ გახსოვდეს, ღვთაებრივი დიდებულება თავისთავად ყოველგვარი პატივის, თაყვანისცემისა და გულწრფელი მსახურების ღირსია მისსავე სათნოსაყოფად.