შვილო, მიგეტევნენ შენ ცოდვანი შენნი!
(მარკოზი 2, 5)

სახარება მარკოზისაგან 2, 1-12: და შევიდა კუალად კაპერნაუმდ შემდგომად მცირედთა დღეთა; და ესმა, რამეთუ სახლსა შინა არს. და მეყსეულად შეკრბა მუნ სიმრავლე ერისაჲ, ვიდრემდე ვერღარა იტევდა წინაშე კართა მათ, და ეტყოდა მათ სიტყუასა. და მოვიდეს მისა და მოაქუნდა განრღუეული ზე-კიდებული ოთხთაგან. და ვითარ ვერ შეუძლეს მიახლებად მისა ერისა მისგან, აღსძარცუეს სართული სახლისაჲ მის, სადა-იგი იყო, და აღიღეს და გარდაუტევეს ცხედარი იგი, რომელსა ზედა იდვა განრღუეული იგი. და იხილა იესუ სარწმუნოებაჲ იგი მათი და ჰრქუა განრღუეულსა მას: შვილო, მიგეტევნენ შენ ცოდვანი შენნი! ხოლო იყვნეს ვინმე მუნ მსხდომარენი მწიგნობართაგანნი და ზრახვიდეს გულთა შინა მათთა და იტყოდეს, ვითარმედ: ესე გმობასა იტყჳს; ვის ჴელ-ეწიფების მიტევებად ცოდვათა, გარნა მხოლოსა ღმერთსა? ხოლო იესუ მეყსეულად გულისჴმა-ყო სულითა, რამეთუ ესრეთ ზრახვენ გულთა შინა მათთა, და ჰრქუა მათ: რასა მაგას ჰზრახავთ გულთა შინა თქუენთა? რაჲ უადვილეს არს სიტყუად განრღუეულისა ამის: მიგეტევნენ ცოდვანი შენნი, ანუ თქუმად: აღდეგ, აღიღე ცხედარი შენი და ვიდოდე? ხოლო რაჲთა უწყოდით, რამეთუ ჴელმწიფებაჲ აქუს ძესა კაცისასა ქუეყანასა ზედა მიტევებად ცოდვათა, და ჰრქუა განღუეულსა მას: შენ გეტყჳ: აღდეგ და აღიღე ცხედარი შენი და წარვედ სახიდ შენდა! და მეყსეულად აღდგა იგი და აღიღო ცხედარი თჳსი და გამოვიდა წინაშე ყოველთასა, ვითარმედ განუკჳრდებოდაცა ყოველთა და ადიდებდეს ღმერთსა და იტყოდეს, ვითარმედ: არასადა ესრეთ ვიხილეთ.

განრღვეული იესუ ქრისტესთან უეჭველად დამბლისაგან განკურნების მიზნით მოიყვანეს. ხოლო იესუ ქრისტე უწინარესად კურნავს ცოდვებისაგან, და მხოლოდ ამის შემდეგ სხეულსაც - სნეულებისაგან. შვილო, მიმართავს იგი განრღვეულს, მიგეტევნენ შენ ცოდვანი შენნი, და ცოდვათა მიტევების შემდეგ ეტყვის, აღდეგ, აღიღე ცხედარი შენი და წარვედ სახიდ შენდა! რას ნიშნავს კურნების ამგვარი სახე? ნიშნავს იმას, რომ ავადმყოფობანი, რომელნიც ჩვენ შეგვეყრება, შედეგია ჩვენთა შეცოდებათა და რომ სნეულებათაგან სავსებით განკურნება შეუძლებელია, თუ მანამდე ცოდვებისაგან არ განვიწმინდებით, ისევე როგორც შეუძლებელია შედეგების მოსპობა მიზეზების მოსპობამდე. რამდენადაც ჩვენ შორის მრავალი ავადმყოფი ცდილობს განკურნებას: ამდენად საერთო სარგებლობისა და დამოძღვრისათვის ხორციელთა სნეულებათა და ჩვენთა ცოდვათა მჭიდრო ურთიერთკავშირზე ვისაუბროთ.

ხორციელ ავადმყოფობებს, გვემულებებსა და ცოდვებს შორის ნუთუ მართლაც ისეთი მჭიდრო ურთიერთდამოკიდებულებაა, რომ სხეულის მეტ-ნაკლებად ხანგრძლივი და ძლიერი სნეულებანი ცოდვათა შედეგია? დიახ, ცოდვათა და ავადმყოფობათა შორის ნამდვილადაა ამგვარი კავშირი: ცოდვა, სულის დამღუპველი, დამანგრეველია სხეულისთვისაც. წმინდა მოციქული ცოდვის შესახებ ამბობს: საგზალი ცოდვისაჲ სიკუდილი არს (რომაელთა 6, 23), ანუ ცოდვა, როგორც ტირანი, დამორჩილებული ადამიანებისაგან გადასახადს კრებს, დამონებული კი ყველა ჰყავს. ეს გადასახადი სიკვდილია. მაშასადამე, სიკვდილი ჩვენი ცოდვების გარდუვალი გადასახადია და თითქმის ყოველთვის მეტ-ნაკლები ხანგრძლივობის ავადმყოფობები უძღვის წინ. აქედან აშკარაა, რომ ცოდვასა და სნეულებას შორის მჭიდრო კავშირი არსებობს. როდესაც ცოდვა აღარ იარსებებს, მაშინ ავადმყოფობა და სიკვდილიც განქარდება. ამიტომაც არაა საუკუნო სიცოცხლეში ავადმყოფობები. სიკვდილი არღარა იყოს, არცა გლოვაჲ, არცა ღაღადებაჲ, არცა ტკივილი (გამოცხადებაჲ 21, 4), – მოწმობს ღვთიურთა საიდუმლოთა მხილველი იოანე საღმრთო გამოცხადებაში. ხშირად უშუალოდ ღმერთი წარმოგზავნის ავადმყოფობებს ადამიანურთა ცოდვათა გამო, მაგალითად, მისცემს ეშმაკსა სატანჯველად ხორცითა (1 კორინთელთა 5, 5), როგორც ეს მოხდა სისხლისაღმრევთან, პავლე მოციქული რომ ახსენებს კორინთელთა მიმართ ეპისტოლეში, ხან ზოგიერთ ორგანოს, ან ამა თუ იმ გრძნობას წაართმევს ადამიანს, ანდა რომელიმე სხვა სნეულებას შეჰყრის მას. ამ შემთხვევაში ავადმყოფობები ღვთიური სახიერების საქმენია, რადგან ბოროტეულის საუკუნო სიკვდილი კი არ სურს, არამედ – მოქცევა და მისი გადარჩენა (ეზეკიელი 33, 11). ცოდვის წარმავალი სიტკბოებით უკიდურესად ცდუნდებიან და იღუპებიან ადამიანები, მაგრამ ღმერთს თავისი სახიერების გამო არ უნდა ჩვენი საუკუნო წარწყმედა, არამედ ნებავს, ნეტარების თანაზიარნი გაგვხადოს. მაგრამ როგორ უნდა მოიმოქმედოს ეს, როდესაც ადამიანს არც მომავალი ნეტარება აფიქრებს და არც საუკუნო სატანჯველი, და როდესაც ის მთელი არსებით მიწიერ სიამოვნებებსა და გასართობებს დასწაფებია? იგი თვითდაჯერებულია და ფიქრობს, რომ ვიდრე ცოცხალია ისე უნდა იცხოვროს, როგორც მოესურვება. როგორ უნდა აიძულო, იფიქროს ღმერთზე, მარადიულ ცხოვრებაზე, რისთვისაცაა შექმნილი, როგორ უნდა განაწყო იგი, რწმენასა და სათნოებებს მიმართოს ისე, რომ მისი გულის ცხოვრებად (სუნთქვად) იქცნენ ისინი? ამ შემთხვევაში სნეულება და ტანჯვა ყველაზე საუკეთესო საშუალებაა. საკმარისია ავადმყოფს ან რომელიმე უბედურებაში ჩავარდნილ ადამიანს შეხედო, რათა დარწმუნდე, ჩვენთვის სნეულებები და უბედურებანი ზოგჯერ რამდენად კეთილისმყოფელია. ღვთისაგან ამგვარი მონახულებით ადამიანი გონს მოდის, საკუთარ თავს უღრმავდება, ხედავს, რომ არარაობაა და მსწრაფლწარმავალი, ვითარცა მწვანვილი, ვითარცა ყვავილი ველისა (ისაია 40, 6), ხედავს, რომ მტვერი და არარაობაა ყოველივე მიწიერი, მხოლოდ ღმერთი და სათნოებაა მარადიული, რომ აუცილებელია ადამიანი ამსოფლად ღმერთს სულითა და ჭეშმარიტებით ემსახურებოდეს, შეჰკრებდეს კეთილ საქმეებს საუკუნო ცხოვრებისათვის.

ძმანო! ჩვენ ყველანი სნეულნი ვართ და უბედურნი რაიმეთი და ყველას გვსურს თვითშენარჩუნება, გვსურს ბუნებრივი კანონებით ვიყოთ ჯანმრთელნი და კეთილდღიანნი. გვახსოვდეს, რომ ჩვენი სნეულებანი, რომელნიც ხშირად ნაყოფია ჩვენთა უსჯულოებათა, გაუფრთხილებლობათა და თავშეუკავებელი ცხოვრებისა, ძალზედ ხშირად თავისი ძალითა და ხანგრძლივობით ღვთის სასჯელია ჩვენთა ცოდვათათვის. თუკი ჩვენ ჯანმრთელობა გვსურს, უწინარესად შინაგანი მიზეზი – ცოდვები უნდა მოვსპოთ. მაშინ გარეგანი უბედურება თავისთავად გადაივლის. უნდა გვახსოვდეს, რომ კაცთა მოდგმაში ავადმყოფობა და სიკვდილი არ იარსებებდა, პირველი ადამიანების მიერ ცოდვა რომ არ შემოსულიყო ამ სოფლად. დე, სხვამ, რასაც ისურვებს, ის მიზეზი დასახოს ავადმყოფობისა; მაგრამ თუ საქმის არსს ჩაუღრმავდებიან, იმავე მიზეზთან მოვლენ, სახელდობრ იმასთან, რომ ადამიანის ბუნება ოდესღაც ცოდვით ძლიერ დაზიანებულა და რომელიღაც შინაგანი, მტრული ძალით ახლაც სახიჩრდება, – ამიტომაცაა იგი აგრერიგად მგრძნობიარე უმნიშვნელო სტიქიურ ცვალებადობათა მიმართ, ამიტომ გახდა იგი სუსტი და ადვილად დასაღუპი.

აწ კი ჟამია სულიერი წამლობისა. მაშ, განვეშოროთ ცოდვებს, რომელთა გამოც სული ავადმყოფურად იტანჯება და განკურნებაც მალე განთიადივით გამობრწყინდება (ისაია 58, 8), ამინ.

თარგმნა დეკანოზმა არჩილ მინდიაშვილმა