წმ. იპოლიტე რომაელი - ქრისტე და ანტიქრისტე ( 1 ნაწილი)
 წმ. იპოლიტე რომაელიქრისტე და ანტიქრისტე
თანახმად შენი სურვილისა, ზუსტად შეგვესწავლა შენს მიერ ჩვენთვის გამოგზავნილი შეკითხვები, უმჯობესად ჩავთვალე, ჩემო საყვარელო ძმაო თეოფილე (1), საღმრთო წერილიდან, როგორც წმიდა წყაროდან, ამეღო სწავლება და წარმომეჩინა შენთვის ის, თუ რისკენ მიისწრაფვი, რათა მარტო მოსმენილით არ დაკმაყოფილდე და შეძლებისამებრ, საქმის არსში გარკვეულმა ადიდო ყოვლისშემოქმედი. დაე, უსაფრთხოდ გიწინამღვროს ჩვენგან მოცემულმა ამ განმარტებამ რათა, ყოველივე იმაში წვდომით, რაც მარავალთათვის დაფარულია და ძნელად საწვდომი, შენი გულის სიღრმეში, როგორც ნოყიერ და სუფთა ნიადაგზე, ჩათესო მართალი სწავლების სუფთა მარცვლები და მათი მეშვეობით შეარცხვინო მაცხოვნებელი სიტყვის მგმობელნი. მაგრამ, ამავე დროს, ვშიშობ, ეს ყოველივე არ მიაწვდინო ურწმუნოთა და მგმობართ, რომელთაგან არც თუ მცირე საშიშროება გველის. პირიქით, ეს ყოველივე მხოლოდ წმიდად მცხოვრებ და ღვთისმოშიშებით გამორჩეულ მართლმადიდებელთ ამცნე. ამაოდ კი არ არიგებს ნეტარი მოციქული ტიმოთეს: "ჵ ტიმოთე, ვედრი იგი დაიმარხე და განეშორე ბილწთა მათგან ცუდთა ჴმათა და სიტყჳს-გებათა მათგან ტყუვილით სახელის მეცნიერებისასა, რომელსა-იგი ვიეთნიმე აღუთქუმიდეს და სარწმუნოებისაგან ცუდნი განვარდეს" (1 ტიმ. 6:20-21). და და კიდევ: "ხოლო შენ, შვილო ჩემო, განძლიერდი მადლითა იესუ ქრისტესითა, და რაჲ-იგი გესმა ჩემგან მრავლითა მოწამებითა, ესე შეჰვედრე მორწმუნეთა კაცთა, რომელნი შემძლებელ იყვნენ სხუათაცა სწავლად. " (2 ტიმ 2:1,2). მაშ, თუკი ნეტარი მოციქული ასეთი სიფრთხილით გადასცემდა იმას, რისი ცოდნაც ყველას როდი შეეძლო, რადგან "არა ყოველთაჲ არს სარწმუნოებაჲ" (2 თესალონიკ. 3:2), რამდენად დიდ საფრთხეში ჩავიგდებთ თავს, თუკი წინასწარ არ მივიღებთ ზომებს და ღმრთის სიტყვას განურჩევლად მივაწვდით უწმინდურ და უღირს კაცებს?
ნეტარი წინასწარმეტყველნი ჩვენთვის იყვნენ როგორც თვალნი: ისინი რწმენით ჭვრეტდნენ ღმრთის იმ საიდუმლოს, რომელიც მომდევნო თაობათათვის უნდა ყოფილიყო გამოსადეგი; ისინი აღწერდნენ არა მარტო იმას, რაც ადრე იყო, არამედ გვამცნობდნენ აწმყოს და იუწყებოდნენ მომავალს. ეს კი აჩვენებს, რომ წინასწარმეტყველნი მარტოდენ ერთი რომელიმე დროებისთვის კი არ წინასწარმეტყველებდნენ, არამედ ყველა დროის თაობებითვის.
სულიერად სრულყოფილნი და უფლის სიტყვის მიერ ერთმანეთთან მუსიკალურ საკრავთა სიმებივით შეხმატკბილებული წინასწარმეტყველნი (2) იმას კი არ იუწყებოდნენ რაც თვითონ სურდათ, არამედ რაც უფალს ენება; საკუთარი ნებით კი არ წინასწარმეტყველებდნენ, - და ამ შემთხვევაში, ცხადია, არ შევცდები, - არამედ, ჯერ ღმრთის სიტყვის შეწევნით განიბრძნობოდნენ მართალი ცხოვრებით და შემდეგ განისწავლებოდნენ წინასწარმეტყველურ ხილვათა მეშვეობით; მხოლოდ ამის შემდეგ ღირს იქმნებოდნენ ექადაგათ ის, რაც მხოლოდ მათ ეცხადებოდათ უფლის მიერ. და მართლაც, რატომ უნდა მივიჩნიოთ წინასწარმეტყველად კაცი, თუ არა იმიტომ, რომ სულით განჭვრიტა მომავალი? ვინაიდან, რაღა წინასწარმეტყველია წარსულზე მოლაპარაკე? ის ხომ იმას იტყვის, რაც ისედაც ყველას თვალწინაა და ყველამ იცის.
(ერთი სიტყვით), მხოლოდ მომავლის მჭვრეტელი შეიძლება იყოს წინასწარმეტყველი. აი რატომ არის რომ ჩვენც, შევისწავლეთ რა მათი წინასწარმეტყველება, საკუთარი შეხედულებისამებრ კი არ ვლაპარაკობთ და სიახლეს კი არ ვამკვიდრებთ, არამედ მათ ნაწერს ნათელვყოფთ და იმას ვასწავლით, რაც ძველთაგანვე ცნობილი იყო. ამით ყველას, საზოგადო სარგებლისთვის, ვთავაზობთ სწორად ირწმუნოს, რაც მქადაგებელთან მიმართებაში, მის მეხსიერებაში შემონახული ამბის სწორად გადმოცემას, ხოლო მსმენელთან მიმართებაში გადმოცემული ამბის აღქმას გულისხმობს.
მაშ ასე, ორივეს ერთობლივი ღვაწლი მართებს: მოლაპარაკესაც, რომელმაც ამბავი უშეცდომოდ უნდა გადმოსცეს და მსმენელსაც, რომელმაც ყურადღებით უნდა ისმინოს და მოსმენილ ამბავს დაეთანხმოს. ასე, რომ ერთად უნდა ვიღვაწოთ ჩემო თეოფილე და უფალს გულისხმისყოფა შევევედროთ, რათა ჩემი დახმარებით შეიმეცნო, რომ სიტყვა ღმრთისა, რომელიც ნეტარ წინასწარმეტყველთათვის ოდითგანვე ცნობილი იყო, ჟამთა აღსასრულს გარდამოხდა ზეცით და საუკუნითგან არსებულმა (სიტყვამ ღმრთისა), ჩვენ კაცთათვის, კაცობრივი ბუნება მიიღო.
უფლისადმი აღვლენილ ლოცვათა შეწევნით, საკუთარ სურვილთა აღსრულებას, რა თქმა უნდა, შენც მიელტვი, ამიტომაც ისიც უნდა ითქვას, რომ სიტყვა ღმრთისა ყველა წმიდათა მეშვეობით გვაჩვენებს თავის მოწყალებას და აგრეთვე იმას, რომ უფალი არა სახისმოყვარე არს. როგორც გამოცდილი მკურნალი, ყოველივე იმას გვანიჭებს რაც ჩვენთვის არის სასარგებლო. მან კარგად უწყის კაცთა უძლურება. უგუნურთ შეაგონებს, შემცდართა ჭეშმარიტ გზაზე დაყენებას ცდილობს. მათთვის, ვინც მას რწმენით ეძებს, ადვილად საპოვნია, ხოლო მათ ვინც წმინდა სულითა და უბიწო გულით ცდილობს მის პოვნასა და გამუდმებით მის კარზე აკაკუნებს, კარს არ უხშობს. თავის მონათაგან არავის უარყოფს. მდიდარს არ ამჯობინებს ღარიბს და ღარიბს სიღარიბის გამო არ უკადრისობს. არ აძაგებს ბარბაროსს, როგორც უგუნურს და არც საჭურისს განიშორებს, როგორც არაკაცს. არც დედაკაცს უგულებელყოფს მცნების გარდახდომისთვის და არც მამაკაცს არცხვენს დანაშაულისთვის, არამედ ყველას წყალობს და ყველას გადარჩენას ცდილობს. ჰსურს რათა ღმრთის შვილები ვიყოთ და ყველას სრულყოფილებისკენ მოგვიწოდებს. ის არის მხოლოდშობილი ძე ღმრთისა, რომლის მიერაც ვართ ჩვენც და ვინაც, სული წმიდის მიერ, აღორძინების ღირსგვყო. ერთი, ზეციური ადამიანის მიღწევას ყველანი მისი შემწეობით ვცდილობთ.
ღვთის სიტყვამ, რომელიც უნივთოა, ხორცი შეისხა ყოვლადწმიდა ქალწულისგან და ჯვარზე ვნებითა და თავისი ძლიერებით გააცოცხლა ჩვენი მოკვდავი სხეული, როდესაც ხრწნადი განმსჭვალა უხრწნელებით, უძლური - ძლიერებით, რითაც აცხოვნა წარწყმედილი ადამიანი.
ახლა კი დროა მივმართოთ დასახული საკითხის გადაწყვეტას, რადგან საკმარისია ღმრთის სადიდებლად ის, რაც წინასიტყვაობაში ითქვა. მოცემულ შემთხვევაში, სრულიად სამართლიანი იქნება, თუ მივმართავთ წმიდა წერილს და მასზე დაფუძნებით ვაჩვენებთ: როგორ იქნება ანტიქისტეს მოსვლა? როდის გამოჩნდება და როგორი ხანგრძლივობით იბატონებს ეს უსჯულო? რომელი ხალხიდან იქნება იგი და რა არის მისი სახელი? რომელიც რიცხვების სახით არის გადმოცემული წმიდა წერილში? როგორ შეაცდენს კაცობრიობას და შეკრებს მათ ყველა კუთხიდან? როგორ აღმართავს დევნულებას უფლის წმინდანთა (ქრისტეანთა) წინააღმდეგ? როგორ გამოჩნდება უფალი ცითგან და როგორ განახლდება ცეცხლით სამყარო? როგორი იქნება წმინდანთა დიდებული და ბრწყინვალე სუფევა, რომლებიც იცხოვრებენ ქრისტესთან ერთად სამარადისოდ და როგორი იქნება ცოდვილთა დაუსრულებელი ტანჯვა ცეცხლის გეჰენაში?
უფალი და მაცხოვარი ჩვენი იესუ ქრისტე, ძე ღმრთისა, მისი სამეუფო და ბრწყინვალე ღირსებისთვის წმინდა წერილში წარმოდგენილია როგორც ლომი, მაგრამ ამავე სახით არის წარმოდგენილი წერილის მიერ ანტიქრისტეც, ლომის ველური მძვინვარებისა და ტირანიის გამო; და საერთოდ, მტარვალი ყველაფერში ცდილობს მიბაძოს ღმრთის ძეს. ლომია ქრისტე, ლომია - ანტიქრისტეც; მეფეა - ქრისტე, მეფეა, - თუმც მიწიერი, - ანტიქრისტეც. მაცხოვარი მოგვევლინა როგორც კრავი; მსგავსადვე, კრავივით მოგვაჩვენებს თავს ანტიქრისტეც, თუმცა შიგნიდან იქნება მგელი და მტაცებელი. მაცხოვარი წინადაცვეთილი მოევლინა ქვეყნიერებას, ასევე მოვა ანტიქრისტეც. უფალმა ყველა ხალხებთან წარაგზავნა თავისი მოციქულნი, მსგავსადვე მოიქცევა მაცთურიც და დააგზავნის დედამიწის ყველა კუთხეში ცრუმოციქულებს. მაცხოვარმა შეჰკრიბა თავისი განბნეული ფარა, ისიც შეჰკრებს მსოფლიოში განთესილ იუდეველთ. მისცა უფალმა ბეჭედი თავის მორწმუნეებს, ასევე მოიქცევა მაცთურიც და თავის ბეჭედს ჩამოარიგებს. ადამიანის სახით მოგვევლინა უფალი, ადამიანის სახითვე მოვა ანტიქრისტეც. მაცხოვარი იქმოდა სასწაულებს, მან მესამე დღეს, ვითარც ტაძარი, მკვდრეთით აღადგინა თავისი ჯვარცმული და დაფლული სხეული, ანტიქრისტეც აღადგენს ტაძარს, ოღონდ ქვის ტაძარს იერუსალემში (3). ყველა ამ მზაკვარებას მტარვალისა ჩვენ ცოტა მოგვიანებით წარმოვაჩენთ, ახლა კი ჩვენი განხილვის საგანს დავუბრუნდეთ.
ნეტარი იაკობი როდესაც თავის კურთხევებში გვაუწყებდა იმას, რაც ეხება ჩვენს უფალს და მაცხოვარს ასე გადმოგვცემდა: "იუდა, შენ გაქებდედ ძმანი შენნი ჴელნი შენნი ზურგსა მტერთა შენთასა; თაყუანის-გცემდენ შენ ძენი მამისა შენისანი. ლეკჳ ლომის იუდა, მცენარისაგან, შჳლო ჩემო, აღმოჴედ. მიწოლით დაიძინო, ვითარცა ლომმან და ვითარცა ლეკუმან ლომისამან, ვინმე აღადგინოს იგი? არა მოაკლდეს მთავარი იუდასგან და წინამძღუარი წყვილთაგან მისთა ვიდრემდე მოვიდეს, რომლისა-იგი განმზადებულ არს და იგი არს მოლოდება წარმართთა. და გამოაბას ვენაჴსა კიცჳ მისი და რქასა ვენაჴისსა კიცჳ ვირისა მისისაჲ, განრცხეს ღჳნითა სამოსელი თჳსი და სისხლითა ყურძნისათა მოსაბლარდნელი თჳსი. მხიარულ არიან თუალნი მისნი ღჳნითა და სპეტაკ კბილნი მისნი უფროჲს სძისა." (დაბ. 49:8-12).
რა თქმა უნდა, შენც უწყი ამ სიტყვების აზრი და მე, როგორც ჩანს, მოცემულ შემთხვევაში მმართებდა მათ განმარტებაზე უარი მეთქვა. მაგრამ, რადგან დიდია მათი მნიშვნელობა ჩვენც ნუ გავჩუმდებით მათზე. მართლაცდა, ამ ჭეშმარიტად ღვთიურ და დიდებულ სიტყვებს შეუძლიათ დიდი სარგებლობა მოუტანონ ადამიანის სულს. როდესაც წინასწარმეტყველმა თქვა "ლეკვ ლომის იუდა", მით ძე ღმერთზე მიანიშნა, რომელიც ხორციელად იშვა იუდასგან და დავითისა. ხოლო გამოთქმით "მცენარისაგან, შვილო ჩემო, აღმოხედ" მიანიშნა ნაყოფზე, რომელიც ყოვლადწმიდა ქალწულისგან აღმოცენდა, - (ის ნაყოფი), რომელიც იშვა არა ხორციელი თესლისგან, არამედ სულიწმიდისგან და ამავე დროს მიწისგან, ვითარც წმიდა "მცენარისგან აღმოხდა". ესაია ამბობს: "და გამოვიდეს კუერთხი ძირისაგან იესესსა და ყუავილი ძირისაგან აღმოხდეს" (ესაია 11:1). სწორედ ესაიას მიერ წოდებულ ყვავილს უწოდა იაკობმა "მცენარე". და მართლაც, ჯერ სიტყვა გამოისახა მუცელში, ხოლო შემდეგ აღმოყვავილდა იგი ქვეყანაზე. შემდეგ, გამოთქმით: "მიწოლით დაიძინო ვითარცა ლომმან და ვითარცა ლეკუმან ლომისამან", აღნიშნულია ქრისტეს სამდღიანი მიძინება, მსგავსად იმისა, როგორც ესაია ამბობს: " ვითარ იქმნა მეძავ ქალაქი სარწმუნოჲ სიონ, რომელსა შინა სიმართლემან დაიძინა მის შორის, ხოლო აწ კაცისმკლველთა" (ესაია 1:21). მსგავსადვე ამბობს დავითიც: "მე დავწევ და დავიძინე და განვიღვიძე, რამეთუ უფალი მწე მეყო მე" (ფსალმ. 3:6), - ეს იმისთვის, რათა აჩვენოს ამ გამოთქმაში ნაგულისხმევი მისი როგორც მიძინება, ასევე აღდგომა. იაკობი შემდეგ ამბობს: "ვინმა აღადგინოს იგი?" ანუ, მოცემულ შემთხვევაში, შეგიძლია გულისხმაყო პავლეს მიხედვით, რომელიც ამბობს: "ღმრთისა მამისა, რომელმან აღადგინა იგი მკუდრეთით" (გალატ. 1:1).
ხოლო სიტყვებით: "არა მოაკლდეს მთავარი იუდასგან და წინამძღუარი წყვილთაგან მისთა ვიდრემდე მოვიდეს, რომლისა-იგი განმზადებულ არს და იგი არს მოლოდება წარმართთა", მითითებულია იუდადან ქრისტემდე სამეფო მოდგმის მემკვიდრეობითი გადაცემა, რაც აღსრულდა. ის არის ჩვენი "მოლოდება წარმართთა". და მართლაც, მოველით მის ზეცითგან მოსვლას, რომელიც იქნება ბრწყინვალებითა და ძლიერებით და უკვე რწმენითვე ვჭვრეტთ მას.
"გამოაბას ვენახსა კიცვი მისი", ე.ი. წინადაცვეთილი ხალხი მის მოწოდებას. თვითონაც ხომ "ვენახი" იყო (იოანე 15:1). "და რქასა ვენახისსა კიცვი ვირისა მისისაი" - ეს ნიშნავს, რომ წარმართებსაც მიიზიდავს. სიტყვით მოუწოდებს ის ერთი სარწმუნოებისკენ, როგორც წინადაცვეთილთ, ასევე წინადაუცვეთელთ.
"განრცხეს ღვინითა სამოსელი თვისი" _ გულისხმობს მამის წმიდა სულის მადლს, რომელიც მასზე იორდანეზე გადმოვიდა. "და სისხლითა ყურძნისათა მოსაბლარდნელი თვისი" - რომელი ყურძნის სისხლით, თუ არა მისი წმიდა სხეულით, რომელიც ყურძნის მტევანივით გამოიწურა ძელზე? მისი გვერდიდან გადმოსჩქეფა ორმა წყარომ: სისხლმა და წყალმა; მათი მეშვეობით განიბანებიან და განიწმიდებიან ხალხები, რომლებიც, საკუთრივ ქრისტეს ერთგვარ სამოსადაც მოიაზრებიან.
"მხიარულ არიან თუალნი მისნი ღვინითა". ქრისტეს რომელ თვალებზეა აქ ლაპარაკი თუ არა ნეტარ წინასწარმეტყველებზე, რომლებმაც სულით განჭვრიტეს და წინასწარ გვაუწყეს მისი ვნებანი? ეს წინასწარმეტყველნი სულის ძალით ხარობდნენ, როდესაც ჭვრეტდნენ ქრისტეს სულიერი ხედვით და მარადის სრულიქმნებოდნენ ღმრთის სიტყვის მადლით. ხოლო სიტყვებით: "და სპეტაკ კბილნი მისნი უფროის სძისა" წმიდა წერილმა აღნიშნა ქრისტეს უწმიდეს ბაგეთაგან გამომავალი და რძეზე უსპეტაკესი მცნებები ღვთისა.
ამრიგად, წერილმა გამოაცხადა ქრისტე "ლომად და ვითარცა ლეკვად ლომისად"; მაგრამ იგივეა ნათქვამი ანტიქრისტეს შესახებაც. სინამდვილეში მოსე ასე ამბობს: "დან, ვითარცა ლეკჳ ლომისაჲ, გამოვიდეს ბანაკით." (მეორე რჯლ. 33:22). ვინმემ რომ არ სცოდოს და მოცემული სიტყვები ქრისტეს არ მიაკუთვნოს, გვმართებს ყურადღება მივაქციოთ შემდეგ სიტყვებს: "დანიო, - ბრძანებს წერილი, - ვითარცა ლეკვი ლომისაი": როდესაც ახსენა ტომი, რომელიც დანისგანაა, უშუალოდ იმაზეც მიუთითა თუ რომელი ტომისგან იქნება ანტიქრისტე. ასე, რომ თუკი ქრისტე იშვა იუდას ტომიდან, დანის ტომიდან იშვება ანტიქრისტე. და ეს რომ ნამდვილად ასეა, ნაწილობრივ იაკობიც მიანიშნებს: "და იყოს დან გუელ გზასა ზედა მზირად მჯდომარე ალაგსა და უკბენდეს ტერფსა ცხენთასა და დაეცეს მჴედარი მართლუკუნ" (დაბ. 49:17). მაშ, რომელ გველზეა აქ ლაპარაკი თუ არა დასაბამიერზე, რომელიც დაბადების წიგნშია მოხსენიებული და რომელმაც აცთუნა ევა და დასცა ადამი? მაგრამ რაკიღა ამის დამტკიცებაც გვმართებს მრავალრიცხოვანი მოწმობებით, უარს არც ამაზე ვიტყვით.
წინასწარმეტყველი მოწმობს, რომ დანის ტომიდან წარმოსდგება ეშმაკის ძე, ტირანი, მეფე და საშინელი მსაჯული: "და დან სჯიდეს ერსა თჳსსა, ვითარცა ნათესავი ერთი ისრაჱლსა შორის" (დაბ. 49:16). შესაძლოა ვინმემ თქვას, რომ "აქ იგულისხმება სამსონი, რომელიც იშვა დანის ტომიდან და ისრაელის მსაჯული იყო ოცი წლის განმავლობაში". მაგრამ სამსონზე ეს წინასწარმეტყველება აღსრულდა მხოლოდ ნაწილობრივ, სრულად კი ის აღსრულდება ანტიქრისტეზე. იერემიაც ხომ ამბობს, რომ: " დანით გუესმა ჴმაჲ სიმახჳლისა ცხენთა მისთასა, ჴმისაგან ჴჳვილისა ცხენოსნობისა ცხენთა მისთასა შეიძრა ყოველი ქუეყანა, და მოვიდეს და შეჭამოს ქუეყანა და სავსება მისი, ქალაქი და შინა დამკჳდრებულნი მის შორის" (იერემია 8:16). (4). სხვა წინასწარმეტყველი ამბობს: "შეჰკრებს მთელ თავის ძალას აღმოსავალით მზისაით დასავლამდე; როგორც ისინი, რომელსაც მოუწოდებდა იგი, ასევე ისინი, რომელთათვისაც არ მოუწოდებია (ერთნაირად) წავლენ მასთან ერთად; ზღვა გათეთრდება სიმრავლიგან მისი გემების აფრებისა და გაშავდება ველი მისი მხედრობის აბჯრის სიდიდსგან; და ყოველი, ვინც მას წააწყდება ბრძოლის ველზე დაეცემა" (5). და ეს ყოველივე სხვა ვინმეზე კი არა, იმ ტირანზე, ურცხვსა და ღვთიმგმობარზე რომ არის ნათქვამი ქვემოთ წარმოვაჩენთ.
მართლაცდა ესაია ამბობს: "და იყოს, ოდეს შეასრულნეს უფალმან ყოველთა მოქმედმან, შორის მთასა სიონსა და იერუსალიმსა, და მოაწიოს გონებასაცა ზედა დიდსა მთავარსა ზედა ასსურასტანელთასა და სიმაღლესა ზედა დიდებისა თვალთა მისთასა, რამეთუ თქვა: ძალითა ჴელისა ჩემისათა ვყო და სიბრძნითა გულისხმის-ყოფისა ჩემისათა, მოვიპყრნე და საზღვარნი წარმართთანი და ძალითა მით წარმოვტყუენო და შევძრნე ქალაქნი დამკჳდრებულნი. და მკჳდროსანი სრული მოვიღო, დავიპყრა ჴელითა ჩემითა, ვითარცა ბუდე, და, ვითარცა დატევებულნი კუერცხნი, აღვიხუნე და არავინ იყოს, რომელი განმერეს მე, ანუ განმსიტყოს მე და აღმიღებდეს პირთა და მჭრტინავთა. ამას იტყვის უფალი: ნუ იდიდოს ცული თჳნიერ მკუეთელისა მის მიერ, ანუ ამაღლდეს ხერხი თჳნიერ მზიდველისა მისისა? ეგრეთვე უკუეთუ ვინ აღიღოს კუერთხი, ანუ ხე, და არა ესრეთ, არამედ მოავლენს უფალი საბაოთ პატივსა შენსა ზედა უპატიოებასა, და დიდებასა შენსა ზედ ცეცხლი მოტყინარე აღეგზნას. და იყოს ნათელი ისრაილისა ცეცხლად და განვწმიდო იგი ცეცხლითა მგზებარითა და ჭამდეს, ვითარცა თივასა, ნივთსა" (ესაია 10:12-17).
და კვლავაც სხვა ადგილას ამბობს: " და მოიღო გოდება ესე მეფისა ზედა ბაბილონისასა და სთქვა მას დღესა შინა: ვითარ განსუენებულ არს მიმჴდელი და განსუენებულ არს მოსწრაფე. შემუსრა უფალმან უღელი ცოდვილთა, უღელი მთავართა. დამცემელი ნათესავი გულისწყრომითა წყლულებითა უკურნებელისათა, მგუმელი ნათესავი გულისწყრომითა წყლვისათა, რომელსა არა ერიდა. განისუენა მინდობით ყოველმან ქუეყანამან, და ჴმობს შუებულებით. და ხეთა ლიბანისათა განიშუეს შენ ზედა და ნაძუმან ლიბანისამან თქვას: რაჲთგან შენ დაიძინე, არა აღვიდა მკაფელი ჩვენი. ჯოჯოხეთი ქუე განმწარდა, შეგემთხჳა რა შენ, თანააღდგეს შენსა ყოველნი გმირნი მმთავრობნი ქუეყანისანი, რაჲთა აღადგინნეს საყდართაგან მათთა ყოველნი მეფენი წარმართთანი. ყოველთა მოგიგონ და გრქუან შენ: და შენცა ტყუე იქმენ, ვითარცა ჩვენ, და ჩვენ თანა შეირაცხე. ხოლო შთაჴდა ჯოჯოხეთად დიდება შენი და მრავალი შუებულება შენი, ქუეშე შენსა დაგირეცონ დალპოლვაჲ და სავანე შენდა მატლი. ვითარ განვარდა ცისაგან მთიები განთიად აღმომავალი? შეიმუსრა ქუეყანასა ზედა განმავლენელი ყოველთა წარმართთა. ხოლო შენ სთქუ გულსა შინა შენსა: ზეცად მიმართ აღვიდე, ზედაჲთ ვარსკულავთა ცისათასა დავდგა საყდარი ჩემი, დავჯდე მთასა ზედა მაღალსა. მთათა ზედა მაღალთა ჩრდილოთ. აღვიდე ზედა ღრუბელთა და ვიყო მსგავს მადლისა. ხოლო აწ ჯოჯოხეთადმი შთაჰჴდე და საფუძველთა მიმართ ქვეყანისათა. მხილველთა შენთა დაუკვირდეს შენ ზედა და თქუან შენთჳს: ესე კაცი განმაძჳნებელი ქუეყანისა, შემარყეველი მეფეთა, დამდებელი მკჳდროვნისა სრულისა უდაბნოდ, და ქალაქთა მისთა დამარღუეველი, მოსაწევართაშინანი არ ჴსნილ-ყვნა სახლებთა შორის მათთა. ყოველთა მეფეთა წარმართთასა დაიძინეს პატივით, კაცმან სახლისა შორის თჳსისა, ხოლო შენ დაჰვარდე მთათა ზედა, ვითარცა მკუდარი მოძაგებული, მრავალთა თანა მომკუდართა და წერტგანგუმერილთა მახვილითა და შთამავალთა ჯოჯოხეთად; ვითარსახედ სამოსელი შებღალული სისხლითა არა არს წმიდა, ეგრეთვე არცა შენ იყო წმიდაჲ მით, რამეთუ ქვეყანა ჩემი წარსწყმიდე, და ერი ჩემი მოჰსარ. არა ეგო საუკუნესა ჟამსა, თესლი ბოროტი. განჰმზადენ შვილნი შენნი მოსრვად ცოდვებითა მამათა მათთათა, რაჲთა არა აღდგენ და დაიმკჳდრონ ქუეყანა და აღავსონ ქუეყანა ბრძოლათა მიერ" (ესაია 14:4-21).
ეზეკიელიც ასე ბრძანებს: "და შენ, ძეო კაცისაო, არქუ მთავარსა ტჳროსისასა: ამათ იტყჳს უფალი, უფალი, მის წილ, რომელ ამაღლდა გული შენი და თქუა: ღმერთი ვარ მე, საყოფელი ღმრთისაჲ დავიმკჳდრე გულსა შორის ზღჳსასა; შენ კაცი ხარ და არა ღმერთი, და მიეც გული შენი გულად ღმრთისა. ნუ უბრძნეს ხარა შენ დანიელისსა? ბრძენთა არ განგსწავლეს შენ ზედმიწევნულობასა შინა მათსა? ნუ ზედმიწევნულობისა მიერ შენისა, ანუ ცნობისა მიერ შენისა ჰყავ თავისა შენისა ძალი და დაიკრიბე ვეცხლი და ოქროჲ საუნჯეთა შინა შენთა. ანუ სიმრავლისა მიერ ზედმიწევნულობისა შენისა და ვაჭრობისა მიერ შენისა განამრავლე ძალი შენი და ამაღლდა გული შენი ძალსა ზედა შენსა; ამისთჳს ამათ იტყჳს უფალი, უფალი: ვინაჲთგან მიეც გული შენი გულად ღმრთისა. ამის წილ, აჰა, მე მოვაწინე შენ ზედა უცხოთა ბუგრებრთა ნათესავნი და წარმოსცალნენ მახჳლნი მათნი შენ ზედა და სიკეთესა ზედა ზედმიწევნულობისა შენისასა და ჯუარს-აცუან სიკეთე შენი. წარსაწყმედელად შთამოგაქუეონ შენ, და მოჰკუდე სიკუდილითა წყლულთაჲთა გულსა შინა ზღჳსასა. ნუ მეტყუელმან თქუა: ღმერთი ვარ მე წინაშე მომკლველთა შენთა. შენ კაცი ხარ და არა ღმერთი; სიმრავლისა შორის მომწყლველთა შენთაჲსა. სიკუდილითა წინადუცვეთელთაჲთა მოჰკუდე ჴელებითა უცხოთაჲთა, რამეთუ მე ვთქუ, იტყჳს ადონაი უფალი" (ეზეკ. 28:2-10) (6).
მაშ ასე, ჩვენ მივუთითეთ ეს გამონათქვამები. ახლა კი ვნახოთ, რას გვაუწყებს დანიელი თავის ხილვებში. ლაპარაკობს რა განყოფით, ხილვათა კვალდაკვალ, მომავალ სამეფოებზე, მან ბოლო ჟამთან დაკავშირებით აჩვენა, როგორც ანტიქრისტეს მოსვლა, ასევე მთელი სამყაროს აღსასრული. როდესაც ნაბუქოდონოსორს განუმარტავდა სიზმარს მან თქვა: "შენ, მეფე, ჰხედევდ, და, აჰა, ხატი ერთი დიდი. და ხატი იგი და შესახედავი მისი საშინელ მდგომარე წინაშე პირსა შენსა, და ხილვაჲ მისი საშინელ, ხატი, რომლისა თავი ოქროჲსა წმიდისა, ჴელნი და მკერდი და მკლავნი მისნი ვეცხლნი, მუცელი და თეძონი რვალისა, და ბარკალნი რკინანი, ფერჴნი კერძოჲთა, რომლითამე უკუე რკინისანი, და კერძოჲთა კეცისანი. ჰხედევდ, ვიდრე არა გამოეკუეთა ლოდი მთისაგან თჳნიერ ჴელთასა, და დაეკუეთა ხატსა ფერჴთა ზედა რკინისათა და კეცისათა, და დააწულილნა იგინი სრულიად. მაშინ დამწულილდეს ერთბამად კეცი, რკინაჲ, რვალი, ვეცხლი, ოქროჲ, და იქმნეს, ვითარცა მტუერი კალოჲსაგან ზაფხულისაჲსა, და აღიღო იგი სიმრავლემან სულისამან, და ყოველი ადგილი არა იპოვა მათი, და ლოღი დაკუეთებული ხატისაჲ იქმნა მთა დიდ, და აღავსო ყოველი ქუეყანა" (დან. 2:31-35).
მივამატოთ ამას დანიელის ხილვაც, წარმოვაჩინოთ მათი საერთო განმარტება, ვაჩვენოთ მათი ჭეშმარიტება და ის, რომ სრულიად თანხმიერნი არიან ერთმანეთის. ის ამბობს: " მე, დანიილ, ვხედევდ ხილვასა შინა ჩემსა ღამისასა: და, აჰა, ოთხნი ქარნი ცისანი ეკუეთებოდეს ზღჳსა მიმართ დიდისა. და ოთხნი მჴეცნი დიდნი აღმოვიდოდეს ზღჳსაგან, განსხუაებულნი ურთიერთას, პირველი - ვითარცა ლომაჲ, და ფრთენი, ვითარცა არწივისანი. ვხედევდ, ვითარმედ მოეფხურნეს ფრთენი მისნი, და აღღებულ იქმნა ქუეყანით, და ფერჴთა ზედა კაცისათა დადგა და გული კაცისაჲ მოეცა მას. და, აჰა, მჴეცი სხუაჲ, მსგავსი დათჳსა, და ნაწილსა ერთსა ზედა დადგა, და სამნი გუერდნი პირსა შორის მისსა საშუალ კბილთა მისთა, და ესრეთ ეტყოდეს მას: აღდეგ, ჭამენ ჴორცნი მრავალნი! შემდგომად ამისსა ვხედევდ და, აჰა, სხუაჲ მჴეცი, ვითარცა ვეფხი, და მისნი ფრთენი ოთხნი მფრინველისანი ზეშთა კერძო მისსა, და ოთხნი თავნი მჴეცსა, და ჴელმწიფებაჲ მოეცა მას. და შემდგომად მისსა ვხედევდ ხილვასა შინა ღამისასა: და, აჰა, მჴეცი მეოთხე საშინელი და განსაკჳრვებელი და ძლიერი მეტად, და კბილნი მისნი რკინისანი და დიდნი, ჭამდა და დააწულილებდა, და დანაშთომთა მისთა დასთრგუნვიდა. და იგი განხრწნიდა მეტადრე უფროს ყოველთა მჴეცთა უწინარესთა მისთასა და რქანი ედგნეს მას ათნი. და რქათა მისთა განვიცდიდ, ათნი რქანი მისნი, და, აჰა, რქა სხუაჲ მცირე აღმოვიდოდა შორის მათსა. და სამნი რქანი წინასწარნი მისნი აღმოიძირნეს პირისაგან მისისა. და, აჰა, თუალნი ვითარცა თვალნი კაცისანი, რქისა მის შორის და პირი მეტყუელი დიდ-დიდთა. და ჰყოფდა ბრძოლასა წმიდათა მიმართ. და ვხედევდ, ვითარმედ საყდარნი დაიდგნეს და ძუელი დღეთა დაჯდა. და შესამოსელი მისი, ვითარცა თოვლი სპეტაკი, და თმაჲ თავისა მისისა, ვითარცა მატყლი განწმედილი, საყდარი მისი - ალი ცეცხლისა, ეტლისთუალნი მისნი - ცეცხლი მოტყინარე. მდინარე ცეცხლისაჲ იზიდვოდა, გამომავალი წინაშე მისსა, ათასნი ათასთანი ჰმსახურებდეს მას და ბევრნი ბევრთანი წარდგომილ იყვნეს წინაშე მისსა სამსჯავროს. და ჯდა და წიგნნი განეხუნნეს. ვხედევდ მას შინა ჴმისაგან სიტყუათა დიდთაჲსა, რომელთა რქანი იგი იტყოდიან. მხილველ ვიყავ, ვიდრემდის მოიკლა მჴეცი და წარწყმდა, და სხეული მისი მიეცა დასაწუელად ცეცხლითა. და ნეშტთაცა მჴეცთაჲ გარდადგა მთავრობაჲ. და სიგრძე სიცოცხლისა მიეცა მათ ვიდრე ჟამისამდე და წამისა. ვხედევდ ხილვასა შინა ღამისასა: და, აჰა, ღრუბელთა თანა ცისათა, ვითარცა ძე კაცისა, მომავალ იყო, და ვიდრე ძუელისა დღეთაჲსამდე მოიწია და წინაშე მისსა მიყვანებულ იქმნა იგი. და მას მიეცა მთავრობა, და პატივი, და მეფობა, და ყოველნი ერნი, ტომნი, ენანი მას ჰმსახურებდეს, და ჴელმწიფება მისი ჴელმწიფება საუკუნე, რომელი არა წარჴდეს და მეფობა მისი არა განიხრწნას." (დან. 7:2-14).
რადგან ეს ყოველივე საიდუმლო მნიშვნელობით ითქვა და ზოგიერთს არ ესმის ჩვენც, ამის გამო, საღად მოაზროვნეთ არაფერს დავუმალავთ. როდესაც თქვა "ოთხნი მხეცნი დიდნი აღმოვიდოდეს ზღვისაგან, განსხუაებულნი ურთიერთას, პირველი - ვითარცა ლომაი", ლომში იგულისხმა ბაბილონის ამქვეყნიური სამეფო; ამავე სამეფოზე მიანიშნებს აგრეთვე კერპის ოქროს თავი. ხოლო სიტყვებით: "და ფრთენი, ვითარცა არწივისანი" ბაბილონის მეფის აღზევებასა და ღმრთის წინაშე მის გადიდგულებაზე მიუთითა. სიტყვები: "მოეფხურნეს ფრთენი მისნი" ნიშნავს, რომ წაერთვა მას დიდება და მართლაც, ის განდევნილ იქნა თავისი სამეფოდან. ხოლო სიტყვები: "ფერხთა ზედა კაცისათა დადგა და გული კაცისაი მოეცა მას" - გულისხმობს, რომ მან შეიგნო, უბრალო ადამიანი რომ არის, შეინანა და ღმერთი ადიდა.
ლომის შემდეგ წინასწარმეტყველი ხედავს მეორე მხეცს, რომელიც იყო "მსგავსი დათვისა", - ესენი იყვნენ სპარსელები. და მართლაც, ბაბილონის შემდეგ აღზევდნენ სპარსელები. ხოლო სიტყვებით: "სამნი გუერდნი პირსა შორის მისსა" - მან მიუთითა სამ ხალხზე: სპარსელებზე, მიდიელებზე და ბაბილონელებზე; მათზევე მიანიშნებს ის ვერცხლი კერპში, რომელიც იხსენიება ოქროს შემდეგ.
ამის შემდეგ მოდის მესამე მხეცი'"ვითარცა ვეფხი", - ესენი იყვნენ ბერძნები. მართლაც, სპარსელების შემდეგ აღზევდა ალექსანდრე მაკედონელი, რომელმაც დაამხო დარიოსი. სწორედ ის არის სპილენძი, რომელიც ნაჩვენებია კერპში. ხოლო სიტყვებით: "მისნი ფრთენი ოთხნი მფრინველისანი ზეშთა კერძო მისსა, და ოთხნი თავნი მხეცსა" - სრულიად ცხადად აჩვენა, თუ როგორ დაიყო ოთხ ნაწილად ალექსანდრეს სამეფო რადგან, ოთხ თავში მან ოთხი მეფე იგულისხმა, რომელიც მას აუმხედრდნენ. ალექსანდრემ, სიკვდილის წინ, თავისი სამეფო მართლაც ოთხ ნაწილად გაჰყო (7).
შემდეგო, ბრძანებს, გამოვიდაო "მხეცი მეოთხე საშინელი და განსაკვირვებელი და ძლიერი მეტად, და კბილნი მისნი რკინისანი". - ვინ შეიძლება იყოს ეს მხეცი თუ არა რომაელები, - სწორედ ისინი, რომლებიც არიან რკინა, - და რომელთა სამეფო დღემდე არსებობს? მართლაც, კერპზე ნათქვამია, რომ მას ჰქონდა "ბარკალნი რკინისა" (დან. 2:33). ამის შემდეგ, საყვარელო, რჩება "ფერხნი კერძოითა, რომლითამე უკუე რკინისანი, და კერძოითა კეცისანი" (იქვე). ანუ, ერთი ნაწილი ხატის (კერპის) ფეხის თითებისა რკინისაა, სხვა ნაწილი კი თიხისა, თანაც ისე, რომ არეულნი არიან ერთმანეთში. ფეხის თითებით დანიელმა საიდუმლოდ მიანიშნა ათ მეფეზე, რომლებიც გამოვლენ მისგან (რომის იმპერიისგან - მთარგმნ.). მათზე ამბობს სწორედ, რომ: "რქანი ედგნეს მას ათნი. და რქათა მისთა განვიცდიდ, ათნი რქანი მისნი, და, აჰა, რქა სხუაი მცირე აღმოვიდოდა შორის მათსა. და სამნი რქანი წინასწარნი მისნი აღმოიძირნეს პირისაგან მისისა". ამ მცირე რქაში, თავის მხრივ, ნაგულისხმევია მომავალი ანტიქრისტე, რომელიც აღადგენს იუდეის სამეფოს. როდესაც წინასწარმეტყველი ამბობს, რომ "სამნი რქანი მისნი აღმოიძირნეს პირისაგან მისისა", ცხადად მიუთითებს სამ მეფეზე - ეგვიპტის, ლიბიისა და ეთიოპიისაზე, რომლებსაც შეებრძოლება და მოკლავს. სწორედ ის, დაამარცხებს რა ყველას, თვითონ საშინელი და უსასტიკესი ტირანი, დაიწყებს უფლის წმინდათა დევნას, რომლებსაც აუჯანყდება. მართლაც დანიელისგან გვესმის: "და ვხედევდ და რქა იგი ყოფდა ბრძოლასა წმიდათასა, განძლიერდა მათდა მიმართ... ვიდრემდის მოიკლა მჴეცი და წარწყმდა, და სხეული მისი მიეცა დასაწუელად ცეცხლითა" (დანიელი 7:21,11).
ამ ვითარებაში მოვა საბოლოოდ ლოდი, რომელიც დაეცემა კერპს, დაამხობს მას და მისცემს ზეციურ მეუფებას წმინდანთ. ეს ის არის, ვინ შეიქნა დიდ მთად და აღავსო მთელი დედამიწა. სწორედ მასზე ამბობს დანიელი: "და ვხედევდ და რქა იგი ყოფდა ბრძოლასა წმიდათასა, განძლიერდა მათდა მიმართ... ვიდრემდის მოიკლა მხეცი და წარწყმდა, და სხეული მისი მიეცა დასაწუელად ცეცხლითა" წინასწარმეტყველმა აჩვენა მთელი ძალაუფლება, რომელიც მამამ გადასცა ძეს, რომლისა მიმართ "ყოველი მუხლი მოდრკეს ზეცისათანი და ქუეყანისათანი და ქუესკნელთანი" და რომელიც არის მსაჯული ყოველთა "ზეცისათა", რადგან სიტყვა იშვა მამისგან უწინარეს ყოველთა საუკუნეთა; "ქუეყანისათა" - რადგან განკაცდა, იქცეოდა კაცთა შორის და განაახლა ძველი ადამი; დაბოლოს "ქუესკნელთა" - ვინაიდან, მოკვდა, ახარა (გამოხსნა) წმინდანთა სულებს და თავისი სიკვდილით სიკვდილი დასთრგუნა.
თუმცა, მხოლოდ მაშინ, როდესაც ყოველივე აღსრულდება და კერპის ათი თითი დემოკრატიულ (§. 27) სახელმწიფოებად გარდაიქმნება (8), მხეცის ათი რქა კი ათ სამეფოდ დაიყოფა, - ჩვენ გვექნება შესაძლებლობა უფრო დარწმუნებით ვილაპარაკოთ ამაზე და ყველაფერი დავინახოთ უფრო თვალნათლივად.
მაშ ასე, კერპის "ოქროს თავი" (დანიელ 2:32) და "ლომი" (დანიელ 7:4) ბაბილონელებზე მიანიშნებს; "ვერცხლის მკერდი და მკლავნი" (დანიელ 2:32) და ამავე დროს "დათვი" (დანიელ 7:6) - მიდიელებსა და სპარსელებზე; "მუცელი და თეძონი რვალისა" (დანიელ 2:32) და "ვეფხვი" - ბერძნებზე, რომლებმაც ძალაუფლება მიიღეს ალექსანდრეს დროიდან; ხოლო " თეძონი და ბარკალნი რკინისანი" (დანიელ 2:33) და მხეცი საშინელი არიან რომაელნი, რომლებიც დღემდე ბატონობენ. რაც შეეხება "რკინის ფეხთა თითებს, რომელთაგან ზოგი რკინისაა, ზოგი კი თიხის" (დანიელ 2:33) და ასევე "ათი რქა" (დანიელ 7:7,8) - ესენი არიან სამეფონი, რომლებიც გამოჩნდებიან მომავალში. განცალკევებული "მცირე რქა" (დანიელ 7:8), რომელიც აღმოცენდება, - ანტიქრისტეა, რომელიც მათგან გამოვა. ლოდი რომელიც დაეცემა კერპსა და დაამხობს მას, აღმავსებელი მთელი ქვეყანისა - უფალი ჩვენი იესუ ქრისტე, რომელიც მოვალს ზეცით და განსჯის ყოველს.
ყოველივე ამას, საყვარელო, თუმც კეთილი განზრახვითა და ქრისტესმიერი სიყვარულით, მაგრამ უშიშრად როდი გამცნობ. თუკი ჩვენამდე მყოფმა ნეტარმა წინასწარმეტყველებმა ყველაფერი ეს ყველაფერი იცოდნენ და არ სურდათ განცხადებულად ეუწყებინათ მათ შესახებ, რათა ადამიანთა სულებში მშფოთვარება არ გამოეწვიათ და მხოლოდ დაფარულად, იგავურად და მინიშნებებით მსჯელობდნენ მათზე და ამბობდნენ: "აქა არს გონებაი, რომელსა აქუნდეს სიბრძნე" (აპოკ. 17:9), რამდენად დიდი საშიშროების წინაშე უნდა ვიყოთ ჩვენ, რომლებმაც გავბედეთ იმ საგნებზე განცხადებულად ლაპარაკი, რომლებზეც ისინი საიდუმლოდ მეტყველებდნენ? მაგრამ მოდი ვნახოთ, რა უნდა შეემთხვეს მომავალში ამ ბილწ მეძავს (9), რომელი და რაოდენი კერძო სატანჯველი უნდა განიცადოს, ვიდრე მოვიდოდეს საყოველთაო სამსჯავრო, რომელსაც დაექვემდებარება ღმრთის სამართლიანი რისხვით.
მოვედ ნეტარო ესაია, აღსდექ და განცხადებულად გვამცნე, რა უწინასწარმეტყველე ქალაქ ბაბილონს? ხომ თქვი იერუსალიმზე - და აღსრულდა, ხომ უთხარი იუდეველთ "ქვეყანა თქვენი ოჴერ, ქალაქნი თქვენნი ცეცხლით მომწუარ, სოფელსა თქვენსა წინაშე თქვენსა უცხონი მოშჭამენ მას და მოოჴრებულ არს გარდაქცეული ერისა მიერ უცხოთასა" (ესაია 1:7,8). მაშ რა? განა ეს უკვე არ აღსრულდა? განა არ აღსრულდა შენი ნაწინასწარმეტყველევი? განა არ მოოხრდა იუდეველთა მიწა? განა არ დაიწვა საკურთხეველი, განა არ დაინგრნენ კედელნი და მოოხრდნენ ქალაქნი? განა უცხონი არ ჭამენ ქვეყანას? და თვით შენ, სიძულვილით აღძრულმა უსჯულოებმა განა არ გადაგხერხეს (10), ისევე როგორც ჯვარს აცვეს ქრისტე. თუმცაღა, მართალია მოკვდი ამ ქვეყნისთვის, მაგრამ ცოცხლობ ქრისტეში.
მაშ, ვინ უფრო შევიყვარო თქვენ შორის თუ არა შენ ესაია? მაგრამ იერემიაც ჩაქოლეს, იქნებ იერემია უფრო? დანიელიც ხომ მოწმობს. იქნებ შენ, დანიელ, უნდა გადიდო ყველას წინაშე? თუმცა არც იოანე ცრუობს. მაშ, რომელი ბაგითა და ენით გადიდოთ, უმეტესად კი ვადიდო ის სიტყვა, რომელიც მეტყველებდა თქვენ მიერ? მართალია, თქვენ მოჰკვდით ქრისტესან ერთად, მაგრამ იცხოვრებთ ღმერთში. ისმინეთ და იხარეთ. ყოველივე რაც გვაუწყეთ, - განსაზღვრულ ჟამს აღსრულდა. თვენ ეს უწყოდით წინასწარვე, შემდეგ ამცნეთ მომავალ თაობებს ღმრთის ნაბრძანები; ამგვარად თქვენ ემსახურეთ ყველა მოდგმას. თქვენ ღიად აღგიარეს წინასწარმეტყველებად, რათა ყველას მიეღო ცხოვნება. ნამდვილად, წინასწარმეტყველი მხოლოდ მაშინაა წინასწარმეტყველი, როდესაც ის წინასწარ იუწყება მომავალს და დრო და ჟამი დაამტკიცებს მის ჭეშმარიტებას. თქვენ ყველანი კეთილი მოძღვრის მოწაფენი იყავით. აი რატომ მოგმართავთ თქვენ ასეთი პატივით, როგორც ცოცხალ მოწმეებს. მით უმეტეს, რომ თქვე უკვე მოიპოვეთ გვირგვინი ცხოვრებისა და უხრწნელებისა, რომელიც განმზადებულ არს თქვენთვის ცათა შინა.
მითხარ ნეტარო დანიელ, დამარწმუნე - შენ შეგღაღადებ! შენ წინასწარმეტყველებ ლომზე ბაბილონში, - იმ ბაბილონში, რომელშიაც დატყვევებული ჰყავდით. შენ მოგვითხრობ ასევე დათვზე: ჭეშმარიტად, შენ მაშინ ჯერ კიდევ ამქვეყნად იყავი და ხედავდი თუ რა შეემთხვა მას. შემდეგ მომითხრობ ვეფხვზე და საიდან იცი ეს ყველაფერი? შენ ხომ უკვე გარდაცვლილი იყავი. ვინ გასწავლა ეს თუ არა იმან, ვინაც გამოგსახა შენ დედის საშოში, ანუ სიტყვამ ღვთისამ? ჭეშმარიტად ბრძანე და არ მოტყუებულხარ. ვეფხვი აღსდა, მოვიდა ვაცი, განგმირა ცხვარი, შემუსრა მისი რქები და ფეხქვეშ გათელა, გაძლიერდა და აჯანყდა. ხოლო მისი დაცემის ჟამს აღსდგა ოთხი რქა მისგან. გიხაროდენ, ნეტარო დანიელ, - შენ არ შემცდარხარ: ეს ყველაფერი აღსრულდა.
ამის შემდეგ კვლავ განმიმარტე ეს გამოთქმა: "მხეცი მეოთხე საშინელი და განსაკვირვებელი და ძლიერი მეტად, და კბილნი მისნი რკინისანი და დიდნი". ამჟამად სწორედაც რომ "რკინა" ბატონობს; აი იმორჩილებს და იმონებს იგი ყველას მათი სურვილის საწინააღმდეგოდ. და ჩვენ, შენგან განსწავლულნი, ყოველივე ამას ვხედავთ და ღმერთს ვადიდებთ.
მაგრამ რადგან განზრახული გვქონდა გვეთქვა მეძავ ბაბილონზე, მოვედ ნეტარო ესაია რათა ვიხილოთ რას გვიწინასწარმეტყველებ: "შთავედ, დაჯედ ქუეყანად, ქალწული, ასული ბაბილონისა! დაჯედ, შევედ ქვეყანად. არა არს საყდარი, შევედ ბნელსა, ასულო ქალდეველთაო. არღა მერმე შესძინო წოდებად ჩჩჳლი და შუებული. მიიღე წისქჳლი, დაფქევ ფქჳლი. აღსძარცუე საბურველი შენი, აღიკრიბენ მჴეცნი, გამოაჩინენ სხჳლბარკალნი, წიაღჴედ მდინარესა. გამოცხადნეს უშუერებაჲ შენი, გამოჩნდენ ყუედრებანი შენნი, სამართალი შენგან მოვიღო, არღა მერმე განგცემ შენ კაცთა. მჴსნელი შენი, უფალი საბაოთ, სახელი მისი წმიდაჲ ისრაილისა. დაჯედ შენანებული. შევედ ბნელთა, ასული ქალდეველთა, არღარა მერმე გეწოდოს ძალი მეფობისა. განსძჳნდი ერსა ზედა ჩემსა, შეაგინე სამკჳდრებული ჩემი. მე მივსცენ იგინი ჴელსა შენსა, ხოლო შენ არა მიეც მათ წყალობა, მოხუცებულისა დაამძიმე უღელი ფრიად, და სთქუ: უკუნისამდე ვიყო მმთავრობი, არ გულისხმა-ჰყვენ ესენი გულსა შინა შენსა, არცა მოიჴსენენ უკანასკნელნი. ხოლო აწ ისმინენინ ესენი შუებულმან მჯდომარემან სასოებით, მეტყუელმან გულსა შინა მისსა. მე ვარ და არა არს სხუაჲ, არა დავჯდე ქურივად, არცა ვაგრძნა სიობლე. ხოლო აწ მოვიდენ შენ ზედა ორნი ესე ერთსა შინა დღესა: უშჳლოება და ქურივობა მოიწინენ მეყსეულად შენ ზედა მწამლველობისა მიმართ შენისა და ძალისა მიმართ მსახრვალთა შენთასა. ფრიად არს სასოებაჲ სიბოროტისა შენისა, რამეთუ შენ სთქუ: მე ვარ და არა არს სხუაჲ. ცან, ვითარმედ გულისხმის-ყოფა ამათი იყოს და სიძვა შენი სირცხჳლად შენდა და სთქუ გულსა შინა შენსა: მე ვარ და არა არს სხუაჲ, და მოიწიოს შენ ზედა წარწყმედა, და ვერ აგრძნა მთხრებლი და შთავარდე მას შინა და მოიწიოს შენ ზედა საარებულებაჲ და ვერ გეძლოს წმიდა-ქმნად და მოიწიოს შენ ზედა მეყსა შინა წარწყმედა და ვერ სცნა. დადეგ აწ სახრვათა მიერ შენთა და მრავლისა მწამლველობისა შენისა, რომელთა ისწავებდ სიჭაბუკით შენითგან, უკუეთუ შეუძლო რგებად შენდა. უკეთუ ვითარ უძლო განძლიერებად, დაჰშუერ განზრახვათა შინა შენთა, დადგე და განგამართლედ შენ ვარსკულავთმეტყუელთა ცისათა, ამღებელთა ვარსკულავთასა, მიგითხრედ შენ, რაჲ გულვებად არს მოსლვად შენ ზედა. აჰა, ყოველნი, ვითარცა ქარქუეტნი, ცეცხლისა მიერ დაიწუნენ და ვერ განარინონ მათ ალისაგან, რამეთუ გქონან ნაკუერცხალნი ცეცხლისანი დაჯდომად მათ ზედა. ესენი იყვნენ შენდა შეწევნა. და დაშვრე შენ ვაჭრობითა შენითა სიჭაბუკითგან. კაცი თავით თჳსით შესცთა, ხოლო შენდა არა იყოს მაცხოვარებაჲ" (ესაია 47:1-15).
აი რა იწინასწარმეტყველა ესაიამ. მოდით, ვიხილოთ, რაიმე ამის მსგავსი ხომ არ გვაუწყა იოანემაც? ჭეშმარიტად, ის იყო კუნძულ პატმოსზე და ჰქონდა გამოცხადება საშინელ საიდუმლოთა, რომელსაც დაწვრილებით გადმოსცემს და გვასწავლის. მითხარ მე, ნეტარო იოანე, მოციქულო და მოწაფეო უფლისაო, რა იხილე და რა გესმა ბაბილონზე. აღდეგ და გვითხარ: მით უფრო, რომ მან შენც გადაგასახლა (11):
"და მოვიდა ერთი შჳდთა მათ ანგელოზთაგანი, რომელთა აქუნდა შჳდი იგი ლანკნები, და იტყოდა ჩემ თანა და თქუა: მოვედ და გიჩუენო შენ საშჯელი იგი მეძვისა მის დიდისაჲ, რომელი-იგი ზის წყალთა მათ ზედა მრავალთა, რომლისა თანა ისიძვეს ყოველთა მეფეთა ქუეყანისათა, და დაითრვნეს მკჳდრნი ქუეყანისანი ღჳნისა მისგან სიძვისა მისისა. და წარმიყვანა მე სულითა უდაბნოს, და ვიხილე დედაკაცი, მჯდომარე მჴეცსა ზედა წითელსა, სავსესა სახელებითა გმობისაჲთა, რომელსა ედგნეს შჳდნი თავნი და ათნი რქანი. და დედაკაცსა მას ემოსა პორფირი და ძოწეული, შემკული ოქროჲთა და ქვითა პატიოსნითა და მარგალიტითა. და აქუნდა ჴელთა მისთა ბარძიმი ოქროჲსაჲ, სავსე საძაგელებითა და არაწმიდებითა სიძვისა ქუეყანისაჲთა. და შუბლსა მისსა ზედა სახელი დაწერილი: საიდუმლოჲ, ბაბილონი დიდი დედაჲ მეძავთაჲ და საძაგელებათა ქუეყანისათაჲ. და ვიხილე დედაკაცი იგი დამთრვალი სისხლითა წმიდათაჲთა და სისხლითა მით მოწამეთა იესუჲსთაჲთა. და დამიკჳრდა, ვიხილე რაჲ იგი, საკჳრველებითა დიდითა. და მრქუა მე ანგელოზმან მან: რად დაგიკჳრდა? მე გითხრა შენ საიდუმლოჲ დედაკაცისაჲ მის და მჴეცისაჲ, რომელსა-იგი უტჳრთავს, რომელსა ჰქონან შჳდნი თავნი და ათნი რქანი. მჴეცი ეგე, რომელ იხილე, იყო და არა არს, და ეგულების აღმოსლვაჲ უფსკრულით და წარსაწყმედელად წარსლვაჲ. და დაუკჳრდეს მკჳდრთა ქუეყანისათა, რომელთა სახელები არა წერილ არს წიგნსა მას ცხორებისასა დასაბამითგან სოფლისაჲთ, რაჟამს-იგი ჰხედვიდენ, რამეთუ იყო მჴეცი იგი და არა არს, და მოვიდეს. აქა არს გონებაჲ, რომელსა აქუნდეს სიბრძნე. შჳდნი იგი თავნი შჳდნი მთანი არიან, რომელთა ზედა დედაკაცი ზის. და მეფენი არიან შჳდნი: ხუთნი იგი დაეცნეს, და ერთი არს, და სხუაჲ იგი არღა მოსრულ არს, და მო-რაჲ-ვიდეს, მცირედ ჯერ-არს მისი ყოფაჲ. და მჴეცი იგი, რომელი იყო და არა არს, და ესე მერვე არს, და შჳდთაგანი არს და წარსაწყმედელად წარვალს. (12). და ათნი იგი რქანი, რომელ იხილენ, ათნი მეფენი არიან, რომელთა მეფობაჲ არღა მიუღია, არამედ ჴელმწიფებასა, ვითარცა მეფენი, ერთსა ჟამსა მიიღებენ მჴეცისა მის თანა. ამათ ერთი ნებაჲ აქუს და ძალსა და ჴელმწიფებასა მათსა მჴეცსა მისცემენ. ესენი კრავსა მას ებრძოლნენ, და კრავმან სძლოს მათ, რამეთუ უფალი უფლებათაჲ არს და მეუფე მეუფეთაჲ, და მის თანა წოდებულნი იგი და რჩეულნი და მორწმუნენი. და მრქუა მე: წყალნი იგი, რომელ იხილენ, ერნი არიან და წარმართნი და ენანი. და ათნი იგი რქანი, რომელ იხილენ, და მჴეცი - მათ მოიძულონ მეძავი იგი, განრყუნილ და შიშუელ ყონ იგი, და ჴორცნი მისნი შეჭამნენ და იგი დაწუან ცეცხლითა. რამეთუ ღმერთმან მოსცა გულთა მათთა ყოფად ნებისა მისისა და ყოფად ნებისა ერთისა და მიცემად მეფობაჲ მათი მჴეცსა, ვიდრემდის აღესრულნენ სიტყუანი ღმრთისანი. და დედაკაცი იგი, რომელ იხილე, არს ქალაქი იგი დიდი, რომელსა აქუს მეფობაჲ მეფეთაჲ ქუეყანასა ზედა.
შემდგომად ამისა ვიხილე სხუაჲ ანგელოზი, გარდამომავალი ზეცით, რომელსა აქუნდა ჴელმწიფებაჲ დიდი. და ქუეყანაჲ განათლდა დიდებისაგან მისისა. და ჴმა-ყო ჴმითა დიდითა, ვითარმედ: დაეცა ბაბილონი დიდი, და იქმნა სამკჳდრებელ ეშმაკთა, და საყოფელ ყოვლისავე სულისა არაწმიდისა, და საყოფელ ყოვლისა მფრინველისა არაწმიდისა და მოძულებულისა, რამეთუ ღჳნისა მისგან გულის-წყრომისა სიძვისა მისისა სუეს ყოველთა წარმართთა; და მეფეთა ქუეყანისათა მის თანა ისიძვეს, და ვაჭარნი ქუეყანისანი ძალისაგან სიბორგილისა მისისა განმდიდრდეს. მესმა სხუაჲ ჴმაჲ ზეცით, რომელი იტყოდა: გამოვედით მისგან, ერო ჩემო, რაჲთა არა ეზიარნეთ ცოდვათა მისთა, და წყლულებათა მისთაგან არა მიიღოთ. რამეთუ მისწუდეს ცოდვანი მისნი ცადმდე, და მოიჴსენნა ღმერთმან უსჯულოებანი მისნი. მიაგეთ მას, ვითარცა-იგი მან მოგაგო, და შეკეცეთ ორკეცი იგი, ვითარცა მან ქმნა, და საქმეთა მისთაებრ ბარძიმსა შინა მისსა, რომელ გიწდია, უწდიეთ მას ორკეცი. ვითარ-იგი ადიდა თავი თჳსი და განცოფნა, ესეზომად მიეცა მას ტანჯვაჲ და ტკივილი, რამეთუ გულსა თჳსსა იტყჳს, ვითარმედ: ვზი დედუფლად და ქურივ არა ვარ, და გლოვაჲ არა ვიხილო. ამისთჳს ერთსა დღესა მოვიდენ წყლულებანი მისნი, სიკუდილი, გლოვაჲ და სიყმილი, და ცეცხლითა დაიწუას, რამეთუ ძლიერ არს უფალი ღმერთი, რომელმან განიკითხა იგი. და ტიროდიან და გოდებდენ მის ზედა მეფენი ქუეყანისანი, რომელთა მის თანა ისიძვეს და განჴურდეს, რაჟამს ჰხედვიდენ კუამლსა მას ჴურვებისა მისისასა. შორით მდგომარენი შიშისათჳს ტანჯვისა მისისა იტყოდიან: ვაჲ, ვაჲ, ქალაქო დიდო ბაბილოვნო, ქალაქო ძლიერო! რამეთუ ერთსა ჟამსა მოვიდა საშჯელი შენი. და ვაჭარნი ქუეყანისანი ტიროდიან და იგლოვდენ მის ზედა, რამეთუ ტჳრთსა მათსა არღარავინ იყიდდეს. არღარა იყოს ტჳრთები ოქროჲსა და ვეცხლისაჲ და ქვისა პატიოსნისა და მარგალიტისაჲ და ბისონისა და პორფირისა და მეწამულისა და ძოწეულისაჲ და ყოველივე შეშაჲ სულნელი და ყოველივე ჭურჭელი პილოჲს-ძულისაჲ, და ყოველივე ჭურჭელი შეშისა პატიოსნისაჲ და რვალისა და რკინისა და მარმარილოჲსა და კილამონისა და საკუმეველნი და მიჰრონი და გუნდრუკი და ზეთი და სიმინდი და იფქლი და ცხოვარი და ზროხაჲ და ცხენნი და ეტლნი და ჴორცნი და სულნი კაცთანი. და ხილი გულის-თქუმისაჲ სულისა შენისაჲ წარვიდა შენგან და ყოველი პოხილი და ბრწყინვალე წარჴდა შენგან, და ვერღარა ჰპოვნე ესე ყოველნი. ვაჭარნი ამის ყოვლისანი, რომელნი განმდიდრდეს მისგან, შორს დადგენ შიშისათჳს ტანჯვისა მისისა და ტიროდიან და იგლოვდენ და იტყოდიან: ვაჲ ქალაქი იგი დიდი, შემოსილი ბისონითა და პორფირითა და ძოწეულითა და შემკული ოქროჲთა, და ქვითა პატიოსნითა და მარგალიტითა! რამეთუ ერთსა ჟამსა განირყუნა ესოდენი იგი სიმდიდრე. და ყოველივე წყალთა ზედა მავალი და მენავენი, და რომელნიცა შურებიან ზღუასა ზედა, შორით დგეს. და ხედვიდეს კუამლსა მას ჴურვებისა მისისასა და იტყოდეს: ვინ არს მსგავს ქალაქსა მას დიდსა?! და დაისხეს მიწაჲ თავთა ზედა მათთა და ღაღადებდეს ტირილით და გლოვით და იტყოდეს: ვაჲ, ვაჲ ქალაქი იგი დიდი, რომელსა შინა განმდიდრდეს ყოველნი, რომელთა აქუნდა ნავები ზღუასა შინა პატიოსნებისაგან მისისა! რამეთუ ერთსა ჟამსა აღოჴრდა. იხარებდი მის ზედა, ცაო და წმიდანო მოციქულნო და წინაჲსწარმეტყუელნო, რამეთუ საჯა ღმერთმან სასჯელი თქუენი მისგან. და აღიღო ერთმან ანგელოზმან ძლიერმან ქვაჲ, ვითარცა წისქჳლი დიდი, და შთააგდო იგი ზღუასა და თქუა: ესრეთ შთავარდეს ბაბილონ, ქალაქი იგი დიდი, და არღარა იპოოს. და ჴმაჲ მეათძალეთაჲ და მეწინწილეთაჲ, და მესტჳრეთაჲ, და მესაყჳრეთაჲ არღარა ისმეს შორის შენსა, და ყოველი ჴელოვანი ყოვლისა ჴელოვნებისაჲ არღარა იპოოს შენ შორის, და ჴმაჲ წისქჳლისაჲ არღარა ისმეს შენ შორის. და ნათელი სანთლისაჲ არღარა იხილვოს შენ შორის, და ჴმაჲ სიძისა და სძლისაჲ არღარა ისმეს შენ შორის, რამეთუ ვაჭარნი შენნი იყვნეს მთავარნი ქუეყანისანი, რამეთუ მწამლველობითა შენითა სცთეს ყოველნი წარმართნი. და შენ შორის სისხლნი წინაწარმეტყუელთანი და წმიდათანი იპოვნეს და ყოველთა მოკლულთაჲ ქუეყანასა ზედა" (აპოკ. 17:1-18; 18:1-24).
| |
|
| |
| ნანახია: 940 | | |
| სულ კომენტარები: 0 | |